De Tony in de titel van dit album is niemand minder dan de jazz legende Tony Scott (1921-2007), klarinettist, saxofonist en pianist. Geboren in Amerika maar zijn ouders kwamen uit Sicilië, hij behaalde zijn graad aan de prestigieuze Juillard School in New York en zo werd hij ook een uitstekend pianist, arrangeur en dirigent. Met zijn verworven kennis had hij beroemd kunnen worden in de showbusiness en veel geld kunnen verdienen. Maar hij hield van jazz en de muzikanten, hij speelde met de grootsten zoals Charlie Parker, Dizzy Gillespie en Thelonius Monk. Hij begeleidde Sarah Vaughan, Billie Holliday en Harry Belafonte. Hij ontdekte pianist Bill Evans en nam met hem op, speelde in vele beroemde Amerikaanse orkesten en dirigeerde tussen 1953 en 1956 de Tony Scott Big Band en het Tony Scott Septet. In de jaren ’60 reisde hij overal naar toe, hij was de eerste jazzmuzikant die optrad in Japan en later in Indonesië, Thailand en Zuid- Korea waar hij ook met inlandse musici samenspeelde. Mede dankzij deze ervaringen en de kennis van de Oosterse cultuur, nam hij de beroemde lp “Music for zen meditation” op, een voorloper van de New Age rage. Ik denk dat iedereen die door bakken tweedehands lp’s pleegt te ploegen op markten en kringloopcentra de lp wel kent, behalve als je toch al zweeft, vooral laten liggen, die lp heeft ervoor gezorgd dat ik mij nooit heb verdiept in het oeuvre van Tony Scott, ten onrechte blijkt nu. Scott besloot na diverse omzwervingen in de jaren ’70 terug te keren naar Italië waar hij nooit begrepen en gewaardeerd werd.

Op 17 juni 2021 zou Antony Joseph Sciacca (Tony Scott) 100 jaar zijn geworden, een al sluimerend plan van Francesco Bearzatti kwam tot leven, hij besloot hem te eren als speler van hetzelfde instrument met eigen composities. Zo ontstond dit “Portrait of Tony”, een eerbetoon aan een van de grootste klarinettisten in de jazzgeschiedenis. Bearzatti won al diverse prijzen en behoort tot de top van de Italiaanse jazzscene, hij heeft hier een ijzersterke groep verzameld met Federico Casagrande op el. gitaar, Gabriele Evangelista op contrabas en Zeno de Rossi op drums, gastrollen zijn er voor Daniele Tittarelli op altsax en Marco Colonna op basklarinet. Bearzatti schreef alle composities behalve “Zen Aphorism” dat hij schreef met Zeno de Rossi, “Descending” met Federico Casagrande en “Lush Life” is natuurlijk van Billy Strayhorn.

Het album opent met “Bouncing with Tony” een verwijzing naar het beroemde Bouncing with Bud van Bud Powell en Gil Fuller, maar alleen qua naam, het is een nieuwe compositie van Bearzatti waarin overigens wel trekjes zitten die rieken naar Bebop, lekkere muziek dus. “Billie’s Blues” is inderdaad pure blues, langzaam opgebouwd met donkere klarinettonen tot de onvermijdelijke apotheose met een fraaie solo van Casagrande waar menig bluesgitarist een puntje aan kan zuigen. De titel verwijst natuurlijk naar Billie Holiday die meermalen samenspeelde met Tony Scott. Superieur nummer dat mij deed besluiten weer eens wat blues uit de kast te halen en op de draaitafel te leggen. Latin getinte klanken horen we in “Harry’s Banana” ontspannen muziek om bij weg te dromen met een aanstekelijk ritme. De titel “Bird & Tony” spreekt voor zich, een razend snel stuk met een fraaie solo van Tittarelli op zijn alt à la Bird. “Zen Aphorism” verwijst natuurlijk naar Tony’s successen met zijn zen meditatie albums, hij maakte er zelfs een met Jan Akkerman. Hit nummer van Bearzatti is soort sfeer muziekje dat gelukkig maar één minuut duurt, Bearzatti heeft waarschijnlijk ook niet veel op met zen. Met “A night in Salem” belanden we in Oosterse sferen met fraaie klanken op de basklarinet van Colonna. “Under the bridge” is een uitermate sfeervol nummer met duistere klarinetklanken die uitmonden in ijle kreten. Afgesloten wordt er met het wonderschone “Lush Life” van Billy Strayhorn de alter ego van Duke Ellington, Bearzatti speelt een wonderschone versie. Het verband met Tony Scott zit hem in het feit dat die ooit op 2 lp’s 13 verschillende interpretaties vastlegde van het nummer. Een bijzonder geslaagde en fraaie cd op dit steeds meer op de voorgrond tredende label Parco Della Musica.

Jan van Leersum